ΤΗ Κ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Τά Προεόρτια τής εν τώ Ναώ εισόδου τής Υπεραγίας Θεοτόκου, καί μνήμη τού Οσίου Πατρός ημων Γρηγορίου τού Δεκαπολίτου, καί τού  εν Αγίοις Πατρός ημών Πρόκλου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους στ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Προεορτίων.

Ήχος α’

Τών ουρανίων ταγμάτων

Λαμπαδηφόροι Παρθένοι, τήν Αειπάρθενον, φαιδρώς οδοποιούσαι, προφητεύουσιν όντως, εν πνεύματι τό μέλλον, ναός γάρ Θεού, η Θεοτόκος υπάρχουσα, πρός τόν Ναόν μετά δόξης παρθενικής, νηπιόθεν εμβιβάζεται.

Επαγγελίας αγίας, καί ο καρπός ευκλεής, η Θεοτόκος όντως, ανεδείχθη τώ κόσμω, ως πάντων υπερτέρα, ή ευσεβώς, προσαγομένη εν οίκω Θεού, τήν προσευχήν τών τεκόντων αποπληροί, συντηρουμένη θείω Πνεύματι.

Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε άρτω πιστώς, εν τώ Ναώ Κυρίου, απεκύησας κόσμω, ζωής άρτον τόν Λόγον, ώ ως ναός, εκλεκτός καί πανάμωμος, προεμνηστεύθης τώ Πνεύματι μυστικώς, νυμφευθείσα τώ Θεώ καί Πατρί.

Τού Αγίου Γρηγορίου, όμοια

Τάς ουρανίους σκηνώσεις, εν ευφροσύνη οικών, καί σύν Αγγέλοις Πάτερ, παρεστώς παρρησία, τώ θρόνω τού Κυρίου, τοίς επί γής εκτελούσι τήν μνήμην σου, τών εγκλημάτων τήν λύσιν, καί τών παθών, δωρηθήναι καθικέτευε.

Τών προσευχών τή δρεπάνη, Πάτερ Γρηγόριε, τάς τών παθών ακάνθας, εκτεμών καί νεώσας, αρότρω εγκρατείας, τήν γήν τής ψυχής, κατεβάλου τά σπέρματα, τής ευσεβείας εν ταύτη, δι’ ών ημίν, εκβλαστάνεις ιαμάτων καρπούς.

Τών αρετών σε δοχείον, καλούμεν Όσιε, ως ησυχίας φίλον, αγρυπνίας εργάτην, καί στήλην σωφροσύνης, καί προσευχής, ενδιαίτημα άσυλον, καί τών θαυμάτων ταμείον, καί πρεσβευτήν, τών τιμώντων σε Γρηγόριε.

Δοξα… Καί νύν… Ήχος δ’

Σήμερον ο θεοχώρητος ναός, η Θεοτόκος, εν Ναώ Κυρίου προσάγεται, καί Ζαχαρίας ταύτην υποδέχεται, Σήμερον τά τών Αγίων Αγια αγάλλονται, καί ο χορός τών Αγγέλων μυστικώς πανηγυρίζει, μεθ’ ών καί ημείς εορτάζοντες σήμερον, σύν τώ Γαβριήλ εκβοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ο έχων τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τού Αγίου Πρόκλου.

Ήχος δ’

Εδωκας σημείωσιν

Δογμάτων φαιδρότητι, καί τή τού βίου λαμπρότητι, ευσεβώς κατεκόσμησας, Πρόκλε παναοίδιμε, τήν ιεραρχίαν, καί τής Εκκλησίας, στύλος εδείχθης αληθώς, καταφωτίζων πάντας τοίς λόγοις σου, Διο σε μακαρίζομεν, καί εν ψαλμοίς τε καί άσμασι, τήν αγίαν καί πάνσεπτον, εορτάζομεν μνήμην σου.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τών οσίων αυτού.

Λαμπρώς εδογμάτισας, καί θεοφρόνως εκήρυξας, Θεοτοκον τήν άχραντον, Κόρην ως κυήσασαν, τόν πρό τών αιώνων, Κτίστην καί Δεσπότην, Υιόν καί Λόγον τού Πατρός, καί επ’ εσχάτων δι’ ημάς άνθρωπον, γενόμενον θελήματι, καί μή τραπέντα τής φύσεως, καί Νεστόριον ήσχυνας, ασεβή καί παράφρονα.

Στίχ. Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην καί οι όσιοί σου αγαλλιάσονται

Ναμάτων εξήντλησας, τών χρυσαυγών παναοίδιμε, τού σοφού θεοκήρυκος, ούπερ καί διάδοχος, καί τής ευσεβείας, ώφθης καί καθέδρας, επιστηρίζων διδαχαίς, τής αληθείας Χριστού τό ποίμνιον, καί τούτου τό αγνότατον, καί πανσεβάσμιον λείψανον, ώσπερ κόσμον τερπνότατον, τή Εκκλησία απέδωκας.

Δόξα… Καί νύν… Ήχος δ’

Δεύτε πάντες οι πιστοί, τήν μόνην αμώμητον εγκωμιάσωμεν, τήν εκ τών Προφητών προκηρυχθείσαν, καί εν τώ ναώ προσενεχθείσαν, τήν πρό τών αιώνων προορισθείσαν Μητέρα, καί επ’ εσχάτων τών χρόνων, αναδειχθείσαν Θεοτόκον, Κύριε, πρεσβείαις αυτής, τήν ειρήνην σου παράσχου ημίν, καί τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον τών Αγίων

Ήχος δ’

Ο Θεός τών Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών, κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

Δόξα… Καί νύν… Προεόρτιον

Ήχος ο αυτός

Ταχύ προκατάλαβε

Χαράν προμνηστεύεται, σήμερον Άννα ημίν, τής λύπης αντίθετον, καρπόν βλαστήσασα, τήν μόνην Αειπάρθενον, ήν περ δή καί προσάγει, τάς ευχάς εκπληρούσα, σήμερον γηθομένη, τώ Ναώ τού Κυρίου, ως όντως ναόν τού Θεού Λόγου, καί Μητέρα αγνήν.

Καί απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Mετά τήν α’ Στιχολογίαν, Κάθιαμα

Ήχος α’

Τού λίθου σφραγισθέντος

Αινέσατε παρθένοι, καί Μητέρες υμνήσατε, λαοί δοξολογείτε, ιερείς ευλογήσατε, τήν άχραντον Μητέρα τού Θεού, σαρκί γάρ νηπιάζουσα Ναώ, τώ τού Νόμου προσηνέχθη, ώσπερ ναός Κυρίου αγιώτατος, Διό εορτήν πνευματικήν, τελούντες ανακράξωμεν, Χαίρε Παρθένε δόξα, τού γένους τών ανθρώπων.

Μετά τήν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα

Ήχος δ’

Ταχύ προκατάλαβε

Δαυίδ προοδοποίησον, εν τώ Ναώ τού Θεού, καί χαίρων υπόδεξαι τήν Βασιλίδα ημών, καί ταύτη εκβόησον, Είσελθε η Κυρία, εις ναόν Βασιλέως, είσελθε, ής η δόξα, κεκρυμμένως νοείται, εξ ής μέλι καί γάλα μέλλει πηγάσειν, πάσι τό φώς ο Χριστός.

Είτα λέγονται οι Κανόνες, ο Ποοεόρτιος, καί τών Αγίων οι δύο.

Κανων ο Προέρτιος, ού η Ακροστιχίς κατά αλφάβητον μέχρι τής εβδόμης ωδής.

Ποίημα, Iωσήφ

Ωδή α’  Ήχος δ’  Ο Ειρμός

«Ανοίξω το στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τήν Είσοδον».

Αγίων εις Άγια, η Παναγία καί άμωμος, οικήσαι προέρχεται, Υπεραγίου Θεού, όπως γένηται, ναός ηγιασμένος, καί ταύτης προτρέχουσι, κόραι νεάνιδες.

Βουλή προαιώνιος, τού πρό αιώνων Θεού ημών, εις πέρας προέρχεται, προερχομένης σου, ανατραφήναι, εις Άγια Αγίων, εις Λόγου κατοίκησιν, Κόρη πανάμωμε.

Γεννήτορες ένθεοι, σέ τού Θεού τήν Γεννήτριαν, γεννήσασθαι μέλλουσαν, ανατιθέασιν, εις τά Άγια, τραφήναι τών Αγίων, ευχήν ήνπερ ηύξαντο, πληρούντες Πάναγνε.

Δυνάμωσον Δέσποινα, τό ασθενές τής καρδίας μου, καί στήριξον πάθεσι, περιτρεπόμενον, όπως πίστει σε, καί πόθω μακαρίζω, τήν Αειμακάριστον, καί παναμώμητον.

Ο Κανών τού Αγίου Γρηγορίου

Ιωσήφ

Ωδή α’  Ήχος πλ. δ’

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Νενεκρωμένην ηδοναίς τού σώματος, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, σαίς προσευχαίς Πάτερ, ζώωσον Γρηγόριε, ζωήν γάρ νύν απείληφας, τήν αγείρω νεκρώσας, τά επί γής μέλη ένδοξε, τοίς ασκητικοίς αγωνίσμασιν.

Κατακρατήσας ηδονών τού σώματος, νού γενναιότητι, εκ νεαράς Πάτερ, ηλικίας όργανον, τού Πνεύματος γεγένησαι, τάς αυτού ενεργείας, περιφανώς εισδεχόμενος, καί θεοειδής γνωριζόμενος.

Έρωτι θείω τής σαρκός τούς έρωτας, εναπεμάρανας, καί σεαυτώ Μάκαρ, εμνηστεύσω σύζυγον, αγνείαν εξ ής τέκνα σοι, εγεννήθησαν πάσαι, αι αρεταί παναοίδιμε, τέκνoν σε Θεού εργασάμεναι.

Θεοτοκίον

Η από γής πρός ουρανόν διήκουσα, κλίμαξ ούράνιος, δι’ ής Θεού Λόγος, τοίς βροτοίς ωμίλησεν, ευλογημένη Πάναγνε, ανερμήνευτον θαύμα, ακατανόητον όραμα, σώζε τούς εις σέ καταφεύγοντας.

Ο Κανών τού Αγίου Πρόκλου

Θεοφάνους

Ωδή α’  Ήχος α’

«Σού η τροπαιούχος δεξιά, θεοπρεπώς εν ισχύϊ δεδόξασται, αύτη γάρ Αθάνατε, ως πανσθενής, υπεναντίους έθραυσε, τοίς, Ισραηλίταις, οδόν βυθού καινουργήσασα».

Πράξει τε καί λόγω αληθεί, τών νοερών Αρχαγγέλων γενόμενος, σύμμορφος θεόληπτε, καί σύν αυτοίς, τώ θρόνω παριστάμενος, τής σεπτής Τριάδος, Πρόκλε δυσώπει σωθήναι ημάς.

Ίχνεσιν επόμενος σοφέ, τού Χρυσορρήμονος Πάτερ αοίδιμε, τούτου τό σεβάσμιον, ιερωσύνης θείον ένδυμα, κλήρον ως πατρώον, απείληφας αξιάγαστε.

Πάλαι τόν Θεόν επί τής γής, τού Ησαϊου βοώντος εν πνεύματι, ήξειν ο Νεστόριος, φρενοβλαβώς, διαβάλλων τήν σάρκωσιν, υπό σού Τρισμάκαρ, συνοδικώς καταβέβληται.

Λόγοις θεοπνεύστοις τήν φρικτήν, εκ τής Παρθένου ετράνωσας σάρκωσιν, Πρόκλε τού Θεού ημών, καί Θεοτόκον ταύτην εκήρυξας, δόγμασι πανσόφοις, τών Αποστόλων επόμενος.

Προεόρτιος

Ωδή γ’  Ο Ειρμός

«Tούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, κάν τή σεπτή Εισόδω σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Εξάρχουσαι κόραι τής Παρθένου, λαμπάδας κατέχουσαι φαιδρώς, τό μέλλον υπογράφουσιν, εκ ταύτης γάρ τεχθήσεται, ο φωτισμός τής γνώσεως, λύων τής πλάνης τήν ζόφωσιν.

Ζηλούσα τήν πάλαι θεοφρόνως, η Άννα ευχήν αποπληροί, καί σέ προσαναίθεται, τώ ιερώ Πανάμωμε, Ιερωτάτην σύλληψιν, μέλλουσαν έξειν καί γέννησιν.

Ήλιος εφήπλωσεν ακτίνας, ορών τήν νεφέλην τού φωτός, εφαπλουμένην νεύματι, Θεού ένδον εις Άγια, εξ ής ομβρήσει άφεσις, τοίς χερσωθείσιν εγκλήμασιν.

Θεοί με Θεός εν σοί σκηνώσας, δι’ οίκτον πανάχραντε Αγνή, κλαπέντα βρώσει πρότερον, απάτη τη τού όφεως, καί τής φθοράς τήν άφθαρτον, πάλιν τρυφήν αντιδίδωσιν.

Τού Αγ. Γρηγορίου

Ουρανίας αψίδος

Αρετών εν τώ όρει, αναδραμών όσιε, γνόφον θεωρίας υπήλθες, καί κατενόησας, όσον εχώρησας, τόν ακατάληπτον φύσει, φωτισμού ανάπλεως, Πάτερ γενόμενος.

Ο τεχθείς εν σπηλαίω, διά βροτών λύτρωσιν, πάλαι σε σπηλαίω, παμμάκαρ ενδιαιτώμενον, φέγγει κατήστραψεν, επουρανίω ως Παύλον, φωταυγή δεικνύων σε, Πάτερ Γρηγοριε.

Η ουράνιος πύλη, η τού Χριστού άχραντος, Μήτηρ προσβολαίς σε, Δαιμόνων περικυκλούμενον, Πάτερ επτέρωσε, καί δυνατόν εν ισχύϊ, κατ’ αυτών ειργάσατο, Πνεύματος χάριτι.

Θεοτοκίον

Χαίρε μόνη τεκούσα, τόν τού παντός Κύριον, Χαίρε τήν ζωήν τοις ανθρώποις, η προξενήσασα, Χαίρε κατάσκιον, καί αλατόμητον όρος, Τών πιστών τό στήριγμα, χαίρε Πανάμωμε.

Τού Αγ. Πρόκλου

Ο μόνος ειδώς

Φώς τό εκ φωτός θεοπτικώς, Παμμάκαρ προσλαβόμενος, τή Εκκλησία φώς εχρημάτισας, διό καί φώς σοι θείον ανέτειλε, νοητώς ως γέγραπται, ώ καταλαμπόμενος, τούς υμνούντας φωτίζεις τήν μνήμην σου.

Σαλπίσας δογμάτων τή βροντή, ως τείχη καταβέβληκας, Ιεριχούντια τών αιρέσεων, τά θράση πάντα καί τά στρατεύματα, καί νικήσας τρόπαια, ανεστήσω σάρκωσιν τού Θεού εκ Παρθένου κηρύξας τρανώς.

Πηγή τής σοφίας προσβαλών, τό στόμα σου θεόληπτε, καί τής τού Πνεύματος αρυσάμενoς, σοφίας Πρόκλε τά θεία νάματα, θολερούς κατέκλυσας, ποταμούς πανόλβιε, Νεστορίου τά άθεσμα δόγματα.

Θεοτοκίον

Ο άνω Πατρί μονογενής, αφράστως συννοούμενoς, μονογενής εκ σού κάτω άχραντε, υπέρ αιτίαν καί νούν γεγέννηται, καί θεοί τόν άνθρωπον, εκ σού παναμώμητε, Θεοτόκε Παρθένε ανύμφευτε.

Ο Ειρμός

«Ο μόνος ειδως τής τών βροτών, ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι, Άγιος, ο ναός ο έμψυχος, τής αφράστου σου δόξης Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τού Αγίου Γρηγορίου

Ήχος δ’

Ταχύ προκατάλαβε

Τή θεία λαμπρότητι, καταυγαζόμενος, τό σκότος εδίωξας, τών ψυχοφθόρων παθών, Γρηγόριε αοίδιμε, ήρθης πρός απαθείας, καθαρώτατον ύψος, ήστραψας παραδόξως, ιαμάτων ακτίνας, σκηνώσας εις άδυτον φώς, τής βασιλείας Χριστού.

Δόξα…

Τού Αγίου Πρόκλου, ο αυτός

Επεφάνης σήμερον

Εν τώ ύψει Κύριος, τής Εκκλησίας, αληθώς σε έθετο, ώσπερ αστέρα φαεινόν, φωταγωγόυντα τούς ψάλλοντας, Πρόκλε τό κλέος, Πατέρων αοίδιμε.

Καί νύν… Προεόρτιον, ο αυτός

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ο ναός ο τού Θεού, η πολυτίμητος παστάς, εν τώ οίκω τού Θεού, μετά λαμπάδων φαεινών, εν ευφροσύνη προέρχεται τού εισαχθήναι, καί χαίρει επ’ αυτή, ο Ζαχαρίας ορών, τήν δήλωσιν τρανώς, τών ιερών προφητών, απαρχομένην ήδη περαιούσθαι, καί γηθοσύνως βοά πρός αυτήν, Χαράν μηνύει, η πρόοδος σου, Κόρη παρθενομήτορ.

Προεόρτιος

Ωδή δ’  Ο Ειρμός

«Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένoυ σαρκώσεως, σού τού, Υψίστου, ο Προφήτης Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε, Δοξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ιεραί προήγγειλαν γλώσσαι Σεμνή, έσεσθαι χωρίον σε φύσεως, τής αχωρήτου, διά τούτο σε χοροί, παρθενικοί προπέμπουσι, λαμπαδηφορούντες εις Άγια.

Κλέος απηνέγκατο Ιωακείμ, Άννη συμβαδίζων καί φέρων σε, μετ’ ευφροσύνης, εις τόν άγιον Ναόν, ναέ Θεού πάναγνε, άχραντε πανάμωμε Δέσποινα.

Λύεται απόφασις προγονική, ήνθησεν ιδού γάρ η άμπελος, ήτις τόν βότρυν, τόν ακήρατον ημίν, καρπογονήσει φέροντα, οίνον ευφροσύνης τοίς πέρασι.

Μόνην σεπανάμωμον ο πλαστουργός, Λόγος ευρηκώς κατεσκήνωσε, σού εν νηδύϊ, εργαζόμενος ημών, τήν σωτηρίαν Άχραντε, χάριτι δι’ άφατον έλεος.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Σύ μου ισχύς, Κύριε

Ο δι’ ημάς, ξένη καθοδω Γρηγόριε, χρηματίσας, ξένος αγαθότητι, σέ δι’ αυτόν, ξένον καθορών, τής ενεγκαμένης, γενόμενον ηγκαλίσατο, καί θείον κληρονόμον, τής αυτού βασιλείας, αρεταίς λαμπρυνθέντα ειργάσατο.

Διά Χριστόν, τόν δι’ ημάς νηπιάσαντα, καί παιδίον, Όσιε γενόμενον, παίδων σχολή, δέδωκας σαυτόν, νήπιος κακία, θεόφρον Πάτερ γενομενος, καί θεία ταπεινώσει, τού εχθρού τήν κακίαν, εταπείνωσας μάκαρ Γρηγόριε.

Ομβροις τών σών, Πάτερ δακρύων Γρηγόριε, ώς περ δρόσω, θεία αρδευόμενος, πάσαν εβλάστησας αρετήν, πάσαν ευκαρπίαν, δικαιοσυνης εξήνθησας, ως ξύλον καρποφόρον, διεξόδοις υδάτων, φυτευθείς τής τελείας ασκήσεως.

Θεοτοκίον

Μήτηρ Θεού, ευλογημένη Πανάμωμε, τής ψυχής μου, τραύματα θεράπευσον, τάς ηδονάς, σβέσον τής σαρκός, τήν εσκοτισμένην, καρδίαν μου φωταγώγησον, ειρήνευσον τόν νούν μου, καί παντοίας εκ βλάβης, καί εχθρών επηρείας με λύτρωσαι.

Τού Αγίου Πρόκλου

Όρος σε τή χάριτι

Χρυσίον καθάπερ, εν πυρί Ιερώτατε, τής εγκρατείας σου σοφέ, σώμα καθάρας τό σεπτόν, ωραίον απέδειξας, τώ Ποιητή, ιερωσύνης εντεύθέν σοι, καταστολή αιωνίως κεχάρισται.

Ρημάτων ο φθόγγος, καί δογμάτων η εύηχος, τών διδαγμάτων σου βροντή, τήν Εκκλησίαν τού Θεού, σοφώς καταθέλγουσα, αιρετικών αποσοβεί τήν θρασύτητα, ιεροφάντορ Πρόκλε παναοίδιμε.

Γνώσεως τής θείας, εν μυήσει γενόμενος, ώς ιεράρχης ιερός, αγαθοδότως εφεξής, τοίς πάσι μετέδωκας, τού φωτισμού, καί τής ενθέου λαμπρότητος, εις σωτηρίαν ψυχών Αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Άνθρακα τόν θείον, εν νηδύϊ Πανάμωμε, εισδεξαμένη υπέρ νούν, ου κατεφλέχθης αληθώς, η βάτος γάρ πόρρωθεν, συμβολικώς, τήν σήν λοχείαν εικόνιζεν, εις σωτηρίαν ημών καί ανάπλασιν.

Προεόρτιος

Ωδή ε’  Ο Ειρμός

«Eξέστη τά σύμπαντα, εν τή σεπτή Εισόδω σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, ένδον εισήλθες εν τώ Ναώ τού Θεού, ώσπερ καθαρώτατος ναός, πάσι τοίς υμνούσί σε, τήν ειρήνην βραβεύουσα».

Νεφέλαι ρανάτωσαν, δικαιοσύνην σήμερον, ως εν ουρανώ γάρ εφαπλούται, θεία νεφέλη εν τώ ναώ τού Θεού, ήτις αποστάξει γλυκασμόν, πάσαν τών ψυχών ημών, τήν πικρίαν εξαίροντα.

Ξένη σου η σύλληψις, ξένη σου καί η γέννησις, ξένη σου η Πρόοδος Παρθένε, ξένη η ένδον τού ιερού αγωγή, ξένα καί παράδοξα τά σά, λόγον υπερβαίνοντα, καί διάνοιαν Άχραντε.

Όλην σε ηγίασε, τό πνεύμα τό Πανάγιον, ένδον τού ναού διαιτωμένην, καί τρεφομένην τροφήν ουράνιον, Νύμφη τού Πατρός περικαλής όθεν εχρημάτισας, καί τού Λόγου Γεννήτρια.

Πρός σέ μου τήν άπασαν, ελπίδα Κόρη τίθημι, πρός τούς οικτιρμούς σου καταφεύγω, βλάβης δαιμόνων δείξον αμέτοχον, τήν καταπεσούσάν μου ψυχήν, καί εξασθενήσασαν, ηδονών επικλύσεσι.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Ίνα τί με απώσω

Γεωργία τού λόγου, άμπελος κατάκαρπος εδείχθης Όσιε, αρετών πεπείρους, καί μεγίστους προσφέρουσα βότρυας, σωτηρίας οίνον, πνευματικόν βλύζοντας Πάτερ, καί πιστών τάς καρδίας ευφραίνοντα.

Η περίδοξος Ρώμη, Πάτερ εξ Εώας σε λαμπτήρα άδυτον, δεξαμένη πίστει, εφωτίσθη σεπτοίς σου χαρίσμασι, τόν Χριστόν γάρ είχες, εν τή ψυχή καθάπερ φέγγος, τούς ορώντάς σε Πάτερ αυγάζοντα.

Τόν εφέρποντα όφιν, καί παρατηρούντά σου πτέρναν Γρηγόριε, εγρηγόρσει θεία, εν οδοίς τής ζωής πορευόμενος, ως Θεού θεράπων, ως εντολών αυτού εργάτης, εθανάτωσας σθένει τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Προστασία τού κόσμου, Μήτηρ αειπάρθενε σύ με κυβέρνησον καί οδήγησόν με, εις ευθείαν οδόν καί κατεύθυνον, πρός δικαιοσύνης, τρίβους ορθάς τόν λογισμόν μου, τής ψυχής τας πορείας ευθύνουσα.

Τού Αγίου Πρόκλου

Ο φωτίσας τή ελλάμψει

Φωτοφόρος ως λυχνία, παμμάκαρ γενόμενος, τής αγίας Εκκλησίας, εφάνης υπέρμαχος, καί Θεού ετράνωσας, τήν εκ Παρθένου Παναγίας, γέννησιν άτρεπτον Ένδοξε.

Τήν σάρκωσιν τού Θεού, εκ Παρθένου τήν ένδοξον, τών δογμάτων εν σφενδόνη, ενθείς ως αλλόφυλον, Γολιάθ κατέβαλες, τού Νεστορίου τήν θρασείαν, γνώμην ως πάλαι ο θείος Δαυίδ.

Τών τού Παύλου διδαγμάτων, υπάρχων ανάπλεως, καί τήν τούτου κατιδών, οπτασίαν Πανάριστε, Ελισαίος δεύτερος, εναπεφάνθης χρίσμα θείον, ιερωσύνης χρισθείς μυστικώς.

Θεοτοκίον

Ου σύγχυσιν, ου φυρμόν εν τή μήτρα εδέξατο, τής Παρθένου ο Θεός, εν σαρκί προερχομενος, Αλλ’ ό ήν μεμένηκε, Θεός καί άνθρωπος ατρέπτως, ταίς ενεργείαις δεικνύμενος.

Προεόρτιος

Ωδή ς’  Ο Ειρμός

«Tήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες».

Ρωσθέντες τή θεία χάριτι, οι θείοι τής Παρθένου γεννήτορες, ταύτην ως άμωμον, περιστεράν εις τά Άγια, ανατραφήναι πόθω ανατιθέασι.

Σού τής μελλούσης εισδέχεσθαι, τό φώς τό εκ φωτός προερχόμενον, φώτα υφάπτουσαι, κόραι σεμναί προπορεύονται, φωτοειδή πρός θείον Ναόν χορεύουσαι.

Τό πλήρες δόξης παλάτιον, τό μέγα Προφητών περιήχημα, θρόνος ο άγιος, ένδον εις Άγια τίθεται, τώ Βασιλεί τών όλων ετοιμαζόμενος.

Υμνώ σου Κόρη τήν σύλληψιν, υμνώ σου τήν απόρρητον γέννησιν, υμνώ τήν σκέπην σου, βλάβης δι’ ής πάσης ρύομαι, οπρός τήν σήν γαλήνην κατεπειγόμενος.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Τή νεύσει τή πρός Θεόν, Θεούμενος ιερώτατε, θεωριών μυστικών, καί θείων ελλάμψεων, Προφήτης ως ένθεος, ως Θεού θεράπων, ηξιώθης θεία χάριτι.

Η σύχως σου τήν ζωήν, διατελέσας Γρηγόριε, θορύβων βιωτικών, εδείχθης ανώτερος, παθών υψηλότερος, καί τής γής απάσης, ξένος τε καί παρεπίδημος.

Ως έσοπτρον καθαρόν, τήν θείαν αίγλην επλούτησας, ως σκεύος δέ ιερόν, ναόν κατεκόσμησας, τών άνω Γρηγόριε, καί τών πρωτοτόκων, Εκκλησίαν κατεφαίδρυνας.

Θεοτοκίον

Μαρία τό καθαρόν, τού Βασιλέως παλάτιον, γενόμενόν με ληστών, ακάθαρτον σπήλαιον, ευχαίς σου καθάρασα, τού εκ σού τεχθέντος, ναόν άγιον ανάδειξον.

Τού Αγίου Πρόκλου

Εκύκλωσεν ημάς

Μεγάλης επιβάς καθέδρας, Όσιε, μεγίστοις κατορθώμασι, κατεκόσμησας αυτήν θεοπρεπώς, όθεν συνελθοντες ευφημούμέν σε, Αρχιερεύ μεγαλοφώνως Πρόκλε αοίδιμε.

Ως άλλην κιβωτόν τή Εκκλησία Χριστού, τό σώμα τού παμμάκαρος, Χρυσοστόμου εναπέδωκας ταίς σαίς, Πρόκλε παραινέσεσι καί εύφρανας, τών ευσεβών, χοροστασίας τή παρουσία αυτού.

Κυκλώσαντας ως θήρας εξεδίωξας, αιρέσεων τής ποίμνης Χριστού, τούς προμάχους εν τή ράβδω νοητώς, τών σών διδαχών Πρόκλε μακάριε, πρός δέ νομήν, ορθοδοξίας τήν ποίμνην ίθυνας.

Θεοτοκίον

Ωράθης Χερουβίμ θεοχαρίτωτε, Παρθένε υπερέχουσα, τόν επ’ ώμων γάρ οχούμενoν αυτών, Άχραντε αγκάλαις σου εβάστασας, όθεν αεί, σέ Θεοτόκε πάντες δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Εκύκλωσεν ημάς εσχάτη άβυσσος, ουκ έστιν ο ρυόμενος, ελογίσθημεν ώς πρόβατα σφαγής, σώσον τόν λαόν σου ο Θεός ημών, σύ γάρ ισχύς, τών ασθενούντων καί επανόρθωσις».

Κοντάκιον Προεόρτιον

Ήχος δ’  Επεφάνης σήμερον

Ευφροσύνης σήμερον, η οικουμένη, επληρώθη άπασα, εν τή ευσήμω Εορτή, τής Θεοτόκου κραυγάζουσα, Αύτη υπάρχει, σκηνή επουράνιος.

Ο Οίκος

Ο τών απάντων Ποιητής, ο Πλάστης καί Δεσπότης, αρρήτω ευσπλαγχνία καμπτόμενoς, καί μόνη φιλανθρωπία τή αυτού, όνπερ ταίς οικείαις κατεσκεύασε χερσίν, ιδων πεσόντα ώκτειρε, καί αναστήναι τούτον ευδόκησε, πλάσει θειοτέρα, καί κενώσει τή ιδία, ως αγαθός φύσει καί ελεήμων, Διό τήν Μαριάμ μεσίτιν λαμβάνει, ως παρθένον καί αγνήν, τού μυστηρίου, εκ ταύτης τό ημών φορέσαι ώς ηβουλήθη, Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Κ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου τού Δεκαπολίτου.

Στίχοι

·        Χάραξ κύκλω σου, καί μετά ζωής τέλος,

·        Η ζώσα, Γρηγόριε, τού Θεού χάρις.

·        Εικάδι Γρηγόριος κεκλήσκετο εις πόλον ευρύν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Πρόκλου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ός εχρημάτισε μαθητής τού μακαρίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, καί τού θρόνου διάδοχος.

Στίχοι

·        Έχει σε, Πρόκλε, η ουράνιος νύσσα,

·        Χαίροντα ένδον καί σέ σύν Χρυσοστόμω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αθλήσεως τού Αγίου Μάρτυρος Δασίου, τού εν Δορυστόλω.

Στίχοι

·        Εμελλε καί Δάσιος αθλήσας ξίφει,

·        Αθλητικόν στέφανον ευρείν εκ ξίφους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Νιρσά Επισκόπου, καί Ιωσήφ μαθητού αυτού, καί ετέρων σύν αυτώ τελειωθέντων εν Περσίδι.

Στίχοι

·        Θνήσκουσιν άμφω Νιρσάς, Iωσήφ άμα,

·        Φόνω μαχαίρας, ως Απόστολος λέγει.

·        Σύν Ιωάννη καί Σαβωρίω, λίθοις

·        Ισάκιον κτείνουσιν οικέται λίθων.

·        Τόν Γεϊθαζέτ καί συνάθλους τρείς άμα,

·        Λόγχαις κατακτείνουσιν εχθροί Τριάδος.

·        Θέκλαν, Βαουθάν, Δεναχίδα παρθένους.

·        Άθλος ξίφους έδειξεν αθλοπαρθένους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ευσταθίου, Θεσπεσίου καί Ανατολίου.

Στίχοι

·        Κάρας τριών τέμνουσι νεκρών οι πλάνοι,

·        Ουδ’ εις νεκρούς δεικνυντες οίκτον, ώ πλάνης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Θεοκτίστου, ός καί Πατρίκιος καί Ευνούχος ήν επί θεοδώρας τής Αυγούστης.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Προεόρτιος

Ωδή ζ’  Ο Ειρμός

«Ουκ ελάτρευσαν, τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί».

Φωτοφόρον σε, ως ήλιον εισδέχεται, ναός ο άγιος, ένδον αστράπτουσαν, ακτίνας τοίς πέρασι, σωτηριώδεις αγνή, υπεράγιον, ναόν γενέσθαι μέλλουσαν, τού Υιού Θεού Παρθένε.

Χείρας άπαντες, κροτήσατε λυτρώσεως, σύμβολα φέρουσαν, τήν Απειρόγαμον, ορώντες, Αγγέλου γάρ, χειρί εκτρέφεται, τόν ουράνιον, άρτον ημίν ως μέλλουσα, απορρήτως αποτίκτειν.

Ψυχαί άπασαι, Δικαίων υποχθόνιοι, ευαγγελίζεσθε, περιστερά η χρυσή, κατάπαυσιν φέρουσα, κατακλυσμού νοητού, πεφανέρωται, καί εις Αγίων Άγια, εύσεβώς περιχορεύει.

Ως ωραία, τόν ωραίον απεκύησας, τήν αμορφίαν ημών, προσεπανάγοντα νύν, εις πρώτην εμφέρειαν, Κόρη πανάμωμε, ώ καί ψάλλομεν, Ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός ει.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Θεού συγΚατάβασιν

Δακρύων προσχύσεσι, τής αμαρτίας τό πύρ κατέσβεσας, απαθείας δέ ύδωρ, καί ιαμάτων καθαρά νάματα, τοίς μελωδούσι πηγάζει Γρηγόριε, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Φλογίνω εν άρματι, σεπτής αγάπης καί τελειότητος, επιβάς πρός τό ύψος, ανεκομίσθης εν ώ εκέκτησο, τό σόν κραυγάζων θεοφρόν πολίτευμα, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Παθών κατεκοίμησας, τάς τρικυμίας αγρύπνοις στάσεσι, κοιμηθείς δέ τόν ύπνον, τόν τοίς αγίοις Πάτερ αρμόζοντα, πρός φώς μετήλθες κραυγάζων Γρηγόριε, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νεκρόν χρηματίσαντα, τή αμαρτία καί απολλύμενον, τήν ζωήν η τεκούσα, αγνή Παρθένε ζώωσον σώσον με, καί τής γεέννης εξάρπασον ψάλλοντα, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τού Αγίου Πρόκλου

Σέ νοητήν, Θεοτόκε

Σώμα καί νούν, καί ψυχήν εκάθηρας, τή αφαιρέσει τών παθών, Ιεράρχα Πρόκλε σοφέ, όθεν εδογμάτισας, σώμα καί ψυχήν καί νούν, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα Θεόν, δίχα τροπής διά τό σώσαι, ημάς αναδεξάμενον.

Πύρ νοητόν, ταίς φρεσίν ανάψας σου, τήν φρυγανώδη καί σαθράν, Νεστορίου τού δυσσεβούς, αίρεσιν κατέφλεξας, όθεν σού δεόμεθα, τάς φρυγανώδεις ημών ηδονάς, ταίς πρός Θεόν ικεσίαις, συμφλέξας αποκάθαρον.

Σύ πρός Χριστόν, κεκτημένος Άγιε, τήν παρρησίαν τούς εν γή, ευφημούντας μελωδικώς, μνήμην σου τήν ένδοξον, πάσης περιστάσεως, εκλυτρωθήναι ικέτευε, τόν αινετόν ανυμνούντας, Θεόν Πρόκλε θεσπέσιε.

Θεοτοκίον

Φέρεις Θεόν, σάρκα περικείμενον, εν ταίς αγκάλαις σου Αγνή, ώσπερ θρόνος Χερουβικός, φέροντα τώ ρήματι, πάντα τής δυνάμεως, ώ μελωδούμεν καί λέγομεν, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Προεόρτιος

Ωδή η’,  ής η Ακροστιχίς κατά Αλφάβητον. Έχει δέ έν έκαστον τών τροπαρίων αυτής στοιχεία τέσσαρα.

Ο Ειρμός

«Άκουε Κόρη Παρθένε αγνή, ειπάτω δή ο Γαβριήλ, βουλήν Υψίστου αρχαίαν αληθινήν, γενού πρός υποδοχήν ετοίμη Θεού, διά σού γάρ ό αχώρητος βροτοίς συναναστρέφεται, διό καί χαίρων βοώ, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριoν».

Άκουε σύνες πρεσβύτα σοφέ, τώ Ζαχαρία Άννα φησί, Βουλήσει θεία ήν έσχον παίδα σεμνήν, γενναία ψυχή υπόδεξαι, Δι’ αυτής γάρ έσται λύτρωσις, καί εις ναόν τόν άγιον, ανάθου ταύτην βοών, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ευλογητός μόνος Κύριος, εβόησεν ο ιερεύς, Ζωής εισόδους νύν υπεμφαίνεις σαφώς, ημίν φανερώσας όπερ μέλλει οικείν, θεοχώρητον παλάτιον, Χριστός ο Βασιλεύς τού παντός, πρός δν βοά πάσα γή, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ιδού πρεσβύτα σοφώτατε, η Άννα έφησεν ευλαβώς, Καλλίστην παίδα, ήν δέδωκέ μοι Θεός, λαμπρώς υποδέχου καί προφήτευε, Μόνην μέλλουσαν εις πράγματα, προφέρειν τά κηρύγματα, μεθ’ ών βοάς Προφητών, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Νύν έγνων γύναι σαφέστατα, προφρόνως έφη ο γηραιός, Ξύλον εν μέσω ως εκβλαστάνει ναού, Όπερ εξανθήσει θείον όντως καρπόν, Παραδείσω εισοικίζοντα, τούς βρώσει εξωσθέντας φθοράς, αναβοώντας χαρά, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ρητόν αρρήτων μυήσεων, η σή ψυχή Κόρη σεμνή, Σαφώς υπάρξει ο Πρέσβυς έφη τρανώς, Τόν θείον ιδού Παρθένε οίκει ναόν, Υπ’ Αγγέλου τρεφομένη γάρ, βουλής μεγάλης Άγγελον κυήσεις, ώ μελωδώ, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Φωνήν σοι άδομεν Κόρη αγνή, περιχαρώς τού Γαβριήλ, Χαίρε τής πάντων αιτία μόνη χαράς, Ψυχών χαίρε καθαρτήριον, Ως κυήσασα τήν κάθαρσιν, ημών καί απολύτρωσιν, τών μελωδούντων αυτώ, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Επταπλασίως κάμινον

Ταίς πρός Θεόν δεήσεσιν, επιμόνως χρησάμενος, είληφας Παμμάκαρ, τό πιστώς αιτούμενον, νυκτός γάρ καθεύδοντι, επιφανείς σοι’ Άγγελος, μάχαιραν φλογίνην, επιδίδωσι πάθη, εκτέμνουσαν καρδίας, καί πυρί σε αϋλω, καθαίρουσαν καί δόξη, φωτίζουσαν αρρήτως.

Ο λολαμπής, ως ήλιος, νοητώς ανατέταλκας, φέγγει αρετών, περιφανώς Γρηγόριε, θαυμάτων τε λάμψεσι, περιαυγάζων πάσαν τήν γήν, καί φωταγωγών, τούς ευσεβώς μελωδούντας, οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αγγελικής ακήκοας, υμνωδίας Γρηγόριε, έτι ενδημών, εν τώ θνητώ σου σώματι, υφ’ ής τάς αισθήσεις σου, τάς τής ψυχής σαφώς ηδυνθείς, καί θεοειδής καί φωταυγής εγνωρίσθης, κραυγάζων, Τόν Δεσπότην, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Η τόν Κριτήν καί Κύριον, υπέρ λόγον κυήσασα, τούτον ως Υιόν σου, Παναγία αίτησαι, εν ωρατής κρίσεως, τής καταδίκης καί τού πυρός, σκότους αφεγγούς, καί τού βρυγμού τών οδόντων, λυτρώσασθαι τούς πίστει, ευσεβώς μελωδούντας, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τού Αγίου Πρόκλου

Εν καμίνω παίδες, Ισραήλ

Ως χωνεία τή φωτολαμπεί, Πανένδοξε αγνεία, τά πάθη τά τής σαρκός, απoκαθάρας ώς χρυσός, τοίς πάσιν εξήστραψας αναμέλπων, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ως οργάνω Μάκαρ τής σεπτής, σού γλώττης θελγομένη, τώ φθόγγω η Εκκλησία, τού Θεού τήν επί γής, σωτήριον κάθοδον αναμέλπει, πάσι φωνούσα τρανώς καί εκβοώσα, Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Λύρα θεία ώφθης αληθώς, τόν φθόγγον ενηχούσα, τοίς πίστει προσδεχομένοις, τού Θεού τήν πρός ημάς, σωτήριον σάρκωσιν, θείε Πρόκλε, Πάτερ Παμμάκαρ, καί τήν τού Νεστορίου, δυσσεβή ματαίαν, φωνήν αποσοβούσα.

Θεοτοκίον

Συντηρήσας σήμαντρα τής σής, Παρθένε παρθενίας, αλώβητα ο Δεσπότης, προελήλυθε Χριστός, εκ σού υπέρ έννοιαν εις τό σώσαι, τους βοώντας, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Eν καμίνω παίδες Ισραήλ, ώς εν χωνευτηρίω τώ κάλλει τής ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Προεόρτιος  Ωδή θ’

Ής η Ακροστιχίς, Ιωσήφ

Ο Ειρμός

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ Πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αύλων νόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν τής Θεομήτορος, καί βοάτω, Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε».

Ίδε τού Θεού, τό όρος τό άγιον, μετά λαμπάδων φαιδρών, ένδον εις τά Άγια, βαδίζει λίθος εξ ού τμηθήσεται, καί τους βωμούς καί ξόανα, δαιμονικά λεπτυνεί, τούς βροτούς δέ, εαυτού εργάσεται, καί ναούς καί σεπτά καταγώγια.

Ώμοσε Θεός, καί νύν εκπεπλήρωκε, φυλής Ιούδα ημίν, δούς τήν αειπάρθενον, ής η κοιλία ξύλον βλαστήσει ζωής, θανατηφόρου βρώσεως, απολυτρούμενον, τούς τή πτώσει ταύτης υποκύψαντας, καί κλαπέντας απάτη τού όφεως.

Στόματι λαμπρώ, η Άννα εβόησεν, εν τώ ναώ τού Θεού, Σοί προσανατίθημι, ήν μοι παρέσχου παίδα ώ Δέσποτα, εξ ής δι’ οίκτον άφατον, σωματοφόρος Οφθείς, διασώσεις, κόσμον όνπερ έπλασας, μεγαλύνων αυτήν ώς μητέρα σου.

Ηύγασεν ιδού, ημέρα σωτήριος, τοίς εν νυκτί τών δεινών, πύλη επουράνιος, ναού τάς πύλας αναπετάσασα, μετά λαμπάδων πρόεισιν, ένδον εις Άγια, υφ’ αγίας, τρέφεσθαι δυνάμεως, εις αγίαν Θεού κατασκήνωσιν.

Φώτισον Αγνή, ψυχής μου τά όμματα, φώς η κυήσασα, όπως μή επέλθη μοι, τής αμαρτίας σκότος βαθύτατον, μηδέ βυθός καλύψη με τής απογνώσεως, αλλ’ αυτή με, σώσον καί κυβέρνησον, πρός λιμένα τού θείου θελήματος.

Τού Αγίου Γρηγορίου

Εφριξε πάσα ακοή

Ιδρώσι τοίς ασκητικοίς, αμαρτίας εναπέσβεσας άνθρακας, καί ουρανόθεν σαφώς, πυρός εν είδει χάριν εισδέδεξαι, ου καταφλέγουσαν Σοφέ, μάλλον δέ δροσίζουσαν, καί εν ισχύϊ σε, δυνατόν κατά παθών αποφαίνουσαν.

Ως ρόδον ταίς ασκητικαίς, Πάτερ ήνθησας κοιλάσι Γρηγοριε, ως κρίνον εύοσμον, διό πηγάζει μύρον ηδύπνοον, τά σά οστέα δαψιλώς, οσμής ζωής πλήρεις γάρ, αι σιαγόνες σου, ώς φιάλαι αρωμάτων εδείχθησαν.

Σήμερον δήμος σύν ημίν, Ασκητών τε καί Οσίων ευφραίνεται, Πατριαρχών Προφητών, επί τή μνήμη τή σή Γρηγόριε, συνεορτάζουσιν ημίν, Απόστολοι Μάρτυρες, μεθ’ ών μνημόνευε, τών τιμώντων σε πιστώς αξιάγαστε.

Η θήκη ένθα τό σεπτόν, καί πολύαθλον σου σώμα κατάκειται, θαυμάτων χάριν ημίν, αναπηγάζει Πάτερ Γρηγόριε, καθαγιάζουσα ημών, ψυχάς καί τά σώματα, τών πλουτησάντων σε, καί προστάτην καί θερμόν αντιλήπτορα.

Θεοτοκίον

Φωνήν σοι τήν τού Γαβριήλ, οι πιστοί περιχαρώς προσφθεγγόμεθα, Χαίρε Παράδεισε, ζωής τό ξύλον αναβλαστήσασα, Χαίρε η λύσις τής αράς, Μαρτύρων στεφάνωμα, Οσίων καύχημα, καί ανθρώπων ευσεβών τό κραταίωμα,

Τού Αγίου Πρόκλου

Τύπον τής αγνής

Τύπους καί σκιάς παρέδραμες, καί τήν αλήθειαν Χριστόν Κατενόησας, αναγεννηθείς, διά λουτρού τού Βαπτίσματος, Ιερεύς τε χρισθείς ιερώτατος, όθεν καί Θεοτόκον, τήν τούτον τέξασαν εκήρυξας.

Τρόπους ιερούς καί δόγματα, τού Χρυσοστόμου μάκαρ ενστερνισάμενος, ζήλον τε αυτού, τόν ιερόν τόν τής πίστεως, εξηρεύξω δογμάτων σου πέλαγος, αιρέσεως χειμάρρους, αποξηραίνοντας εν χάριτι.

Στήσον ιεραίς πρεσβείαις σου, τό καθ’ ημών κλυδώνιον εγειρόμενον, καί απέλασον, τόν πειρασμόν καί σκοτόμαιναν, καί ανθρώπων παντοίων τήν κάκωσιν, ως έχων παρρησίαν, πρός τόν Σωτήρα καί Θεόν ήμών.

Θεοτοκίον

Ω τών υπέρ νούν θαυμάτων σου! τόν τού Θεού γάρ Λόγον σάρκα γενόμενον, μόνη τέτοκας, υπερφυώς Μητροπάρθενε, τόν τά σύμπαντα θείω βουλήματι, σοφώς διακρατούντα, καί κυβερνώντα καί συνέχοντα.

Ο Ειρμός

«Τύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ’ ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαπαύστως μεγαλύνωμεν».

Εξαποστειλάριον

τού Αγίου Γρηγορίου

Τών Μαθητών ορώντων σε

Τήν σάρκα καθυπέταξας τώ νοϊ σου, καί ήσκησας θεόφρον μεγαλοφρόνως, όθεν καί μετάρσιος γενόμενος, αντανακλάσεις έλαβες, εν ουρανοίς μετ’ Αγγέλων, αινείν τόν πάντων Σωτήρα.

Τού Αγίου Πρόκλου

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Ως αρετών ομότροπος, τού σοφού Χρυσοστόμου, καί τού εκείνου γέγονας, θρόνου ένδοξε Πρόκλε, διάδοχος θεοκήρυξ, καθελών Νεστορίου, τού δυσσεβούς τήν αίρεσιν, Θεοτόκον κυρίως καί άληθώς, τήν Αγνήν εκήρυξας καί Παρθένον, μεθ’ ής υπέρ τής Ποίμνης σου, τον Χριστόν εκδυσώπει.

Προεόρτιον, όμοιον

Θεού σοφίας τέμενος, καί υπέρτερον θρόνον, τών Χερουβίμ υπάρχουσαν, τήν αγνήν Θεοτόκον, ευτρέπισον Zαχαρία, τού ναού τάςεισόδους, τά τών Αγίων Άγια, υποδέξασθαι ταύτην, καί σύν ημίν, άδε προεόρτιον τή Παρθένω, εξ ής Χριστός ο Κύριος, σαρκωθείς κόσμον σώζει.

Εις τόν Στίχον, τών Αίνων.

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος α’

Τών ουρανίων ταγμάτων

Δεύτε πιστοί συνελθόντες, ωδαίς τιμήσωμεν, τήν εκ μητρός αγόνου, παραδόξως τεχθείσαν, Θεόνυμφον Μητέρα, τού Ποιητού, καί σύν παρθένοις λαμπάσι τε, προσυπαντήσωμεν ταύτη εν τώ Ναώ, εισιούση εις τά Άγια.

Στίχ: Απενεχθήσονται τώ Βασιλεί.

Καθάπερ άνθη ποικίλα, περιδρεψάμενοι, εκ νοητών λειμώνων, τών τού Πνεύματος λόγων, επαίνων τούς στεφάνους χαρμονικώς, τή Παρθένω συμπλέξωμεν, καί προεόρτιον τούτους δώρον αύτή, επαξίως προσκομίσωμεν.

Στίχ. Απενεχθήσονται εν ευφροσύνη.

Ευτρεπιζέσθωσαν πύλαι, καί ανοιγέσθωσαν, αι τού Ναού Κυρίου, καί τόν οίκον τής δόξης, καί μόνην υπερτέραν τών ουρανών, υπέρ νούν χρηματίσασαν, υποδεχέσθωσαν χαίρουσαι καί Χριστόν, τόν Σωτήρα ανυμνείτωσαν.

Δόξα… Καί νύν... Ήχος α’

Γεωργίου Νικομηδείας

Αγαλλιάσθω σήμερον, ο ουρανός άνωθεν, καί αι νεφέλαι ευφροσύνην ρανάτωσαν, επί τά λίαν παράδοξα, μεγαλεία τού Θεού ημών, Ιδού γάρ η πύλη, η κατά Ανατολάς βλέπουσα, αποκυηθείσα εκ στείρας ακάρπου, εξ επαγγελίας, καί τώ Θεώ αφιερωθείσα εις Κατοίκησιν, σήμερον εν τώ Ναώ, ως άμωμος προσφορά προσάγεται, Αγαλλιάσθω ο Δαυϊδ κρούων τήν κινύραν, Απενεχθήσονται φησί τώ Βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον αυτής απενεχθήσονται, έσω εν τή σκηνή τού Θεού, ένδον τού ιλαστηρίου αυτού, ανατραφήναι εις κατοίκησιν, τού πρό αιώνων εκ Πατρός αρρεύστως γεννηθέντος, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου καί Απόλυσις